تیم ملی، غریبه با مردم؟ - انوار بلاگ

در فیفادی کنونی، ایران مثل بسیاری از تیم های ملی دیگر که درگیر بازی های رسمی نیستند، رو به انجام دو بازی تدارکاتی آورده است؛ یکی را چند روز پیش در بلغارستان برگزار نموده که با رجحان یک بر صفر به انتها برده و دیگری را قرار است فردا شب، در استادیوم آزادی، مقابل آنگولا، یکی از تیم های آفریقایی برگزار کند. بازی با آنگولا در حالی قرار است به میزبانی تهران برگزار گردد که طبق گفته مسئولان فدراسیون فوتبال، همین بازی قریب به 10 میلیارد تومان هزینه روی دست فدراسیون گذاشته است.

حالا با توجه به وقت و هزینه ای که برای برگزاری این ملاقات شده، پرسش مهمی که فکر مخاطبان را درگیر نموده، این است که آیا قرار است در های استادیوم آزادی به روی تماشاگران باز گردد یا خیر؟ استادیوم آزادی از آغاز رقابت های این فصل لیگ برتر در حالی پذیرای میزبانی دو باشگاه مطرح استقلال و پرسپولیس بوده که بازی های مذکور بدون حضور تماشاگران برگزار شده است. اگرچه شایعات مختلفی به ویژه درباره حضورنداشتن زنان و نگرفتن مجوز های لازم درباره علت بدون تماشاگر شدن بازی ها در این استادیوم به راه افتاده؛ ولی مسئولان فدراسیون از یک سو و مسئولان شرکت تجهیز و توسعه از سوی دیگر، تأکید دارند به علت تعمیرات و بازسازی بخشی از سکوها، امکان حضور تماشاگران در استادیوم وجود ندارد.

هرچند در این بین هم به میزان کافی تناقض وجود دارد؛ چراکه یکی، دو مسئول عنوان نموده اند می توان پذیرای قریب به 50 هزار نفر تماشاگر روی سکو های سالم استادیوم بود و چند مسئول دیگر هم به شدت اصرار دارند که چنین موضوعی نشدنی است و باید بازی ها بدون تماشاگر گردد.

مسئله نبودن تماشاگر در این استادیوم و در کل درباره بازی های لیگ از آن جهت که برگزاری آن به فدراسیون داخلی مرتبط است، چندان حساسیتی را تا به الان ایجاد ننموده است (ظاهرا)؛ ولی وقتی پای بازی تیم ملی در میان باشد، ناخودآگاه وسواس بیشتری از سوی نهاد های خارجی ازجمله فیفا به وجود خواهد آمد. حالا با توجه به همین نگاه ویژه است که موضوع برگزاری بازی تیم ملی بدون حضور تماشاگران می تواند پرسش های زیادی را به وجود بیاورد. اول اینکه اگر این بازی بدون حضور تماشاگر برگزار گردد، باید درباره چرایی اش علت قانع نماینده تر از چیزی که درباره بازی های لیگ عنوان شده، دست وپا کرد. از سوی دیگر، اگر با حضور تماشاگران هم برگزار گردد، آن وقت باید این ابهام بزرگ آنالیز گردد که چرا استادیوم آزادی برای بازی های تیم ملی بدون خطر است و می تواند پذیرای تماشاگران باشد؛ ولی برای بازی های لیگ برتر خطرناک می گردد؟

این دوگانگی البته پیش از این از سوی مسئولان برگزار نماینده اجرا شده است؛ مثلا بازی تیم ملی در استادیوم آزادی با حضور تماشاگران زن برگزار شده؛ ولی سه روز بعد، به زنان اجازه ورود به استادیوم برای تماشای بازی های لیگ برتر داده نشده است. کسی هم در این میان احساس ننموده احتیاج است چنین دوگانگی ای را تشریح کند.

حالا حداقل تا زمان نگارش این مطلب، فدراسیون به طور رسمی درباره با یا بدون تماشاگر بودن بازی تیم ملی با آنگولا صحبتی ننموده است؛ ولی با توجه به حساسیت شکل گرفته در چندین هفته نخست رقابت های لیگ برتر، به نظر می رسد دوباره موضوع بدون تماشاگر شدن این بازی روی میز بیاید و نهایتا رأی بیاورد.

اگر چنین گردد، تیم ملی با وجود هزینه های زیاد، دوباره از حضور تماشاگرانش در این ملاقات خانگی محروم است. غربت تیم ملی در خانه، از آن دست موضوعاتی نیست که بگردد به سادگی از کنارش عبور کرد. بالاخره استادیوم آزادی حتی اگر همین امروز و فردا هم پذیرای تماشاگر نباشد، باید برای لیگ قهرمانان آسیا زمینه حضور تماشاگران را فراهم کند. حال اینکه در این بازه دو، سه هفته ای قرار است چه اتفاقی بیفتد، معین نیست. از سوی دیگر، فاصله گرفتن مردم از تیم ملی و حضور در استادیوم هم موردی است که باید کارشناسی گردد. حتی اگر همین بازی با آنگولا در تهران هم با حضور تماشاگران برگزار گردد، بعید است جمعیت زیادی از این ملاقات استقبال نمایند.

بخشی از این موضوع مربوط به برگزار شدن این مسابقه در روز های وسط هفته است و بخشی دیگر، کم شدن تماشاگران فوتبال در چند سال اخیر، اما اینجا راهکار دیگری هم وجود دارد؛ موضوع این است که اگر مسئولان ورزشی ایران به هر علتی قادر نیستند در استادیوم آزادی بازی را با تماشگر برگزار نمایند، چرا این بازی محبت آمیز را به یکی از شهرستان های ایران نمی برند؟ مطرح کردن موضوعاتی از قبیل اینکه وقت جابه جایی نیست یا اینکه رایزنی های لازم صورت نگرفته هم نباید بهانه گردد؛ چرا که اتفاقا فردی در همین فدراسیون فوتبال حضور دارد که به خوبی و پس از لابی های لازم، یکی از ملاقات های رسمی تیم ملی (تازه بازی با آنگولا که محبت آمیز است) را به مشهد برد تا این شهر میزبانی را برعهده بگیرد.

درست است که آن بازی تبدیل به یکی از زشت ترین میزبانی های تاریخ فوتبال ایران شد و به صورت زنانی که قصد ورود به استادیوم داشتند، اسپری فلفل پاشیده شد، ولی به هر روی، استقبال خوبی از آن ملاقات از سوی مردان مشهدی به عمل آمد. پس وقتی یک بازی کاملا رسمی را در چشم به هم زدنی از تهران به مشهد انتقال داده اند، انتقال یک بازی محبت آمیز به شهرستانی دیگر که کار دشواری نیست.

از سوی دیگر، فدراسیون فوتبال با توجه به تعهدی که به فیفا داده، موظف است در بازی های تیم ملی که میزبانی را برعهده دارد، در ها را به روی زنان بگشاید. این یکی هم شاید در تهران و شهرستان های بزرگ از جمله اصفهان و مشهد احتیاج به گرفتن مجوز داشته باشد؛ ولی بعید است در شهرستان های دیگر، به ویژه آن هایی که در رقابت های لیگ برتر از زنان پذیرایی نموده اند، مسئله ای در پی داشته باشد. از آغاز رقابت های لیگ برتر این دوره، بازی های برگزار شده در تهران کلا بدون تماشاگر شده و به طرفداران زن سپاهان و تراکتور هم اجازه ورود به استادیوم داده نشده، ولی در عوض سیرجان، اراک، انزلی و قزوین تا به الان مجوز حضور زنان در استادیوم را گرفته و از این نظر مسئله ای ندارند.

اینجا می توان با انتخاب یکی از این شهر ها که اتفاقا یکی، دو تا هم از زمین چمن خوبی بهره مند هستند، با یک تیر چند نشان زد؛ اول اینکه تیم ملی را رفته رفته با مردم آشتی داد و دیگر دلهره واردنشدن زنان به استادیوم را هم نداشت. بدیهی است که استقبال تماشاگران در شهرستانی که تا به الان میزبان تیم ملی نبوده، به وضوح بیشتر از تهران برای این ملاقات تدارکاتی خواهد بود. البته این مورد با شعار مسئولان مبنی بر تمرکز زدایی تیم ملی از تهران و ملی کردن این تیم به معنای واقعی هم همخوانی بیشتری دارد.

واضح است که چنین مواردی به معنای نشان دادن راه خروج نیست و همچنان بی دردسرترین راه همان است که در های استادیوم آزادی به روی تماشاگران زن و مرد باز گردد تا تیم ملی احساس غربت نکند؛ ولی این هم واقعیتی انکارناپذیر است که تیم ملی فقط برای تهرانی ها نیست و حداقل در این بازی های تدارکاتی که رقیب هم نام و آوازه ای ندارد، می توان حس میزبانی را به سایر شهرستان ها تزریق کرد.